چگونه بیمه گذاران پول می گیرند
برای درک چگونگی عملکرد بازار بیمه، ابتدا باید بدانید که چگونه بیمه گذاران پول می گیرند.
شرکت های بیمه دارای دو منبع اصلی درآمد: درآمد سرمایه گذاری و سود وام است.
بیمه گران با سرمایه گذاری در دارایی ها درآمد کسب می کنند. تنظیم کننده های بیمه ای دولتی انواع دارایی هایی را که بیمه گران می توانند سرمایه گذاری کنند، دیکته می کنند. به طور کلی، بیمه گران ممکن است تنها در دارایی های "امن" سرمایه گذاری کنند که می توانند به سرعت به صورت نقدی تبدیل شوند. مثلا اوراق قرضه دولت و شهرداری است. این قوانین برای محافظت از بیمه گذاران طراحی شده اند. آنها اطمینان می دهند که شرکت های بیمه همچنان باقی خواهند ماند و دارایی های لازم برای پرداخت مطالبات را دارند.
یک بیمه گر نیز پول از سود بیمه گذار را می پردازد. این اصطلاح به معنی تفاوت بین پول بیمه گر جمع آوری در حق بیمه و هزینه های آن در پرداخت مطالبات و هزینه (از جمله نمایندگی و کمیسیون های کارگزار ). یک بیمه گر که پول بیشتری را در حق بیمه جمع آوری می کند از آنکه در ادعا و هزینه هزینه می کند، یک سود حق بیمه دریافت می کند. اگر یک بیمه گذار در ادعاهای و هزینه هایی که در حق بیمه جمع آوری می کند بیشتر پرداخت می کند، آن را از دست دادن بیمه گذار حفظ خواهد کرد.
یک بیمه گر که از دست دادن بیمه گذار محروم می شود، اگر درآمد بهره ای آن از ضرر و زیان بیمه گذار جلوگیری کند، سود می تواند سود ببرد. به عنوان مثال، فرض کنید یک بیمه گر درآمد 50 میلیون دالر را در درآمد سرمایه گذاری به دست آورده و 40 میلیون دالر از دست داده است. هنوز هم سود 10 میلیون دلاری را به دست آورده است. هنگامی که درآمد سود، بیمه کم است، باید به نتایج ارزیابی آنها توجه جدی داشته باشد.
ذخیره مورد نیاز
بیمه گران نمی توانند از پولی که در حق بیمه جمع آوری می کنند استفاده کنند. آنها باید صبر کنند تا این مزایا به دست آورند. حق بیمه بدون دستمزدها باید به عنوان یک حق بیمه بدون درآمد برای پرداخت مطالبات آینده برگزار شود. حق بیمه در طول مدت یک خط مشی به طور حرفه ای به دست می آید. اگر یک بیمه گذار قبل از تاریخ شروع سیاست، حق بیمه را پرداخت کرده باشد، کل حق بیمه از آن تاریخ به دست نیامده است. شش ماه در دوره سیاستی نیمی از حق بیمه به دست آورده می شود. حق بیمه تا زمانی که خط مشی منقضی شود به طور کامل به دست نمی آید.
بیمه گران همچنین باید پول را برای جبران خسارت هایی که قبلا رخ داده اند، از جمله مواردی که هنوز گزارش نشده اند، کنار بگذارند. این پول، ذخایر خرابی است .
ظرفیت
از آنجایی که بخش قابل توجهی از پول بیمه گر در ذخایر گره خورده است، ممکن است ظرفیت مالی برای صدور سیاست های جدید نداشته باشد. خوشبختانه یک بیمه گر می تواند ظرفیت خود را با خرید بیمه بازنشستگی افزایش دهد. هنگامی که یک بیمه گر بیمه را بیمه می کند، برخی از خطر از دست دادن خسارات آینده را به بیمه گذار انتقال می دهد. انتقال ریسک مقدار پولی را که بیمه گر باید به عنوان مخارج حق بیمه بدون درآمد نگه داشته شود، کاهش می دهد و بنابراین ظرفیت بیمه گر را برای صدور سیاست های جدید افزایش می دهد.
عوامل موثر در در دسترس بودن بیمه
عوامل متعددی وجود دارد که می تواند سلامت مالی بیمه گر را تحت تاثیر قرار دهد و بنابراين ظرفیت آن برای صدور سیاست ها.
یکی از این موارد وقایع فاجعه آمیز است. رویدادهای مهم مانند طوفان، زمین لرزه ها و انفجارهای گاز می توانند زیان های بیمه اموال را به وجود آورند. بیمه گرانی که مطالبات زیادی را برای خطرات خاص پرداخت می کنند ممکن است تمایلی یا تمایلی به تضمین این خطرات در آینده نداشته باشند. علاوه بر این، بسیاری از تلفات فاجعه بار توسط بیمه گذاران به اشتراک گذاشته می شود. بیمه گذاران مجاز به پرداخت هزینه های بزرگ می توانند تمایلی به تمدید قراردادهای بیمه ای با بیمه گذاران نداشته باشند. بدون دسترسی به بیمه مجدد، ظرفیت بیمه گران برای نوشتن سیاست های جدید کاهش می یابد.
یکی دیگر از عواملی که ظرفیت بیمه گران را تحت تاثیر قرار می دهد، شرایط قانونی است. در یک محاکمه قانونی قانونی ممکن است بیمه گران با بسیاری از پرونده های بزرگ روبرو شوند. تجربه ضعیف ممکن است یک بیمه گر را برای از بین بردن ضمانت نامه بیمه کند. اگر بیمه گذاران تمایلی به تجدید قراردادهای بیمه نامه ای بیمه گر را نداشته باشند، ظرفیت بیمه گریت مسئولیت ممکن است کاهش یابد.
توانایی بیمه گران برای نوشتن سیاست های جدید نیز تحت تاثیر شرایط اقتصادی عمومی قرار دارد. در زمان رکود اقتصادی، خریداران بیمه ممکن است پوشش کمتری بخرند یا بیمه را ترک کنند. فروش و حقوق بازنشستگی کسب و کار (که اغلب بر اساس آن حق بیمه می شود) ممکن است کاهش یابد. نتیجه درآمد کمتر حق بیمه برای بیمه گران است. نرخ بهره نیز احتمالا در طول رکود اقتصادی کم است. هنگامی که نرخ بهره پایین است، بیمه گران درآمد کمتری از سرمایه گذاری های خود کسب می کنند.
بازار سخت یا نرم؟
مجموعه ای از حوادث فاجعه بار، یک محیط قانونی قانونی و / یا یک اقتصاد ضعیف می تواند مرحله ای را برای یک بازار بیمه سخت تنظیم کند. چنین رویدادهایی تمایل به کاهش توانایی بیمه گران برای نوشتن سیاست های جدید را دارد. برعکس آن هم درست است. یک محیط اقتصادی قوی، یک محیط قانونی مطلوب و / یا چند رویداد فاجعه بار، ظرفیت را افزایش می دهد. ظرفیت بیش از حد می تواند یک بازار بیمه نرم را ایجاد کند.
خصوصیات بازار نرم
یک بازار نرم افزاری به شرح زیر است:
- بسیاری از بیمه گران برای کسب و کار رقابت می کنند
- پوشش به طور گسترده ای در دسترس است
- قیمت های بیمه کم است
- Underwriters انعطاف پذیر هستند و مایل به مذاکره در مورد شرایط پوشش
- پوشش گسترده ای با برخی از افزونه های موجود در دسترس است
- استانداردهای بیمه گذار آرام هستند
خصوصیات بازار سخت
یک بازار بیمه سخت در مقابل یک نرم است. در اینجا ویژگی های یک بازار سخت است:
- نسبتا کمی از بیمه گران ارائه پوشش
- پوشش (یا حتی غیرممکن) برای به دست آوردن آن دشوار است
- قیمت های بیمه بالا است
- Underwriters تمایلی یا تمایلی به مذاکره با شرایط پوشش ندارند
- پوشش گسترده برای کسب دشوار است. برخی از برنامه های افزودنی ممکن است برای حق بیمه اضافی در دسترس باشند
- استانداردهای صدور گواهینامه دقیق است
سرانجام
بازار بیمه بسیار متفاوت است. یک بخش از صنعت ممکن است در بازار سخت در بازار باشد، در حالی که دیگر در بازار نرم است. هنوز بخش دیگری ممکن است در جای دیگری بین باشد.